oś obrotu
Encyklopedia PWN
torus
mat. powierzchnia utworzona przez obrót okręgu (o promieniu r) dookoła osi leżącej w płaszczyźnie tego okręgu i nie przecinającej go (R — promień okręgu zataczanego przez środek okręgu obracającego się);
[łac.],
układ odniesienia, w którym ciało odosobnione spoczywa lub porusza się ruchem jednostajnym prostoliniowym.
waga
techn. przyrząd pomiarowy do wyznaczania masy ciała (ładunku) przez wykorzystanie działania na to ciało siły grawitacji.
[niem.],
mat. bryła obrotowa ograniczona powierzchnią cylindryczną o kierownicy będącej okręgiem i 2 prostopadłymi do tej powierzchni płaszczyznami, zwanymi płaszczyznami podstaw walca;
Warkocz Bereniki, łac. Coma Berenices,
gwiazdozbiór nieba północnego;
geofizyk niemiecki, badacz Grenlandii.
